„Nic nie czyni nas bardziej samotnymi niż nasze tajemnice”
Chata William Paul Young
Dyskusję czas zacząć! Za nami bardzo emocjonalne i bogate w treść listopadowe spotkanie DKK w Lasocinie.
Osobiste tragedie zazwyczaj otwierają nas i uwrażliwiają. Tak było i tym razem. Na napisanie Chaty wpłynął fakt, że jej autor, William P. Young, w młodości sam doświadczył ogromnego nieszczęścia. Powieść traktuje o rozpaczy ojca i jego zwątpieniu w istnienie Stwórcy po stracie dziecka. Pokazany jest w niej kryzys wiary bohatera, trudny proces wybaczania po tragedii, oczyszczenie ale też próba odnalezienia drogi do Boga.
Książka nie przekonała mnie do siebie. Kilka fragmentów było interesujących, ale nie do zaakceptowania jest dla mnie fakt, że pisarz przedstawia Boga jako Murzynkę i Ducha Świętego jako Azjatkę a już zwracanie się do kobiety-Boga "Tatusiu” jest wręcz niedorzeczne. Pomimo to przyznaję, że książka jest dobrze napisana, język przystępny a tłumaczenie bez zarzutu, wyraziła swoją opinię pani Ewa.
Na początku fabuła dobrze się zapowiadała, ale później było już coraz gorzej, środek książki absurdalny, przynajmniej dla mnie. Nie dobrnęłam do końca tej historii powiedziała pani Gabrysia.
To powieść o wierze, nadziei i miłości, trzech cnotach Boskich, którymi Stwórca obdarował człowieka. Mnie nie uskrzydliła dodała pani Ela.
Pani Basia oznajmiła, że książkę nieźle jej się czytało, a momentami skłaniała ją do głębokich przemyśleń.
Czy warto więc poświęcić czas na tę lekturę? Tak! Choćby dlatego żeby wyrobić sobie własny osąd w poruszanych przez autora kwestiach. Dodam tylko, że nie jest to lektura tylko dla wierzących i pragnących nawrócenia.
