Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy im. Witolda Gombrowicza w Ożarowie - Afrykańska Biel i Wojenna Czerń

Oczywiście uczestnicy, którzy przeczytali tę publikację pospieszyli z pomocą i wyjaśniali, a nawet przytaczali cytaty z książki: Biel. Kluczowe słowo dla tej książki. (…) Przede wszystkim jednak to ja byłem biały. Mimo upływu lat wciąż, a może nawet coraz bardziej w tej bieli obcy. Widoczny z daleka, irytująco inny, często odrzucany. Próbowałem mimo to spojrzeć pod powierzchnię. Dostrzec życie samo. Pochylić się nad losem tych, których porzuciły kamery telewizyjne i obiektywy reporterów wielkich agencji, bo spieszno im było na kolejną wojnę.Wielkim atutem jest sporo zamieszczonych w książce fotografii które, ukazują przepiękne pejzaże, kolory, jakich nie znajdziemy w Europie. Prócz krajobrazów i pejzaży widzimy twarze ludzi wyrażające cierpienie, ale i dumę. Dzięki zdjęciom autor próbuje naszkicować to, co widział, czego doświadczył. Jedna z uczestniczek stwierdziła, że: minusem tej książki jest to, że piękne zdjęcia muszą być przepołowione. Narracja autora budzi ciekawość, ale w pewnych momentach widać, że jak to sam powiedział nie jest pisarzem. Moim zdaniem nie ma tego kunsztu, natomiast jest świetnym fotografem. Podziwiam to, że autor potrafi się zachwycać tym kontynentem pomimo brudu i ubóstwa i dostrzega w tym kraju piękno. To moim zdaniem świadczy o jego wrażliwości, odwadze i ciekawości świata. W pamięci naszych klubowiczów pozostał opis podróży Kydryńskiego śladami Stasia i Nel – bohaterów sienkiewiczowskiej książki „W pustyni i w puszczy”. Pozwoliła wrócić do tej lektury szkolnej przeczytanej bardzo dawno temu. Autor przebywał dokładnie w tych samych miejscach, zastanawiając się, jak mogli czuć się bohaterowie powieści. Było to dość fascynujące. Serdecznie polecamy tę książkę każdemu, kto chce ujrzeć zarówno białą jak  i czarną odsłonę Afrykańskiego kontynentu widzianego oczami fotoreportera.

Książek o tematyce wojny jest wiele. Powieść Barbary Wysoczańskiej jest jednak na tyle wyjątkowa, że nasi klubowicze nie umieli oderwać się od lektury. Jedna z klubowiczek powiedziała: na okładce napisane jest „genialna, nigdy jej nie zapomnisz” i ja jej na pewno nigdy nie zapomnę. Narzeczona nazisty opowiada o młodej dziewczynie, Hani Wolińskiej, która przed wybuchem II wojny światowej pracuje jako dama do towarzystwa niemieckiej i dość ekscentrycznej arystokratki – Irene von Richter. Któregoś dnia poznaje jej wnuka – Johanna von Richtera – w którym zakochuje się (z wzajemnością) bez pamięci. Miłość okazuje się być silniejsza od przekonań politycznych i rodzinnych więzów. Johann i Hania wbrew wszystkiemu i wszystkim zaręczają się i żyją miłością. Niestety, wybuch II wojny światowej stawia ich przed trudnymi decyzjami…. W książce pokazana jest miłość międzynarodowa, miłość, która nie zna granic. Ona zakochuje się w Niemcu, rodzina źle ją traktuje, odrzuca. On z kolei ma te same kłopoty. Brak akceptacji ich związku jest namacalny. Podobały mi się fragmenty książki, które mówią o powstaniu NSDAP w Niemczech, o dochodzeniu Hitlera do władzy, czystkach i piętnowaniu Żydów właśnie od tej strony niemieckiej. To piękna historia o miłości, walce, tęsknocie i cierpieniu, poruszająca realizmem toczących się wydarzeń. Jedni mówili: moim zdaniem jest to już gotowy scenariusz filmowy, inni podsumowali: my o wojnie myślimy jako o stratach. O stratach ludzkich, stratach jako zniszczeniach zarówno wsi jak i miast, natomiast tu jest pokazane to, co wojna robi z ludźmi z ich psychiką, z ich rodzinami, jakie podziały i ślepą nienawiść potrafi w ludziach wyzwalać. Polecamy.